Mijn naam is Hendrik Dijkstra, trotse vader van drie geweldige kinderen: Ilse Jasmine, Hendrik Jan en Jayden Jesse. Ons leven is niet altijd makkelijk geweest, maar het heeft me geleerd wat echte kracht, liefde en verbondenheid betekenen.
In 2017 veranderde ons leven plotseling toen er brand uitbrak in ons huis. Een groot deel van onze woning ging verloren. In een paar uur tijd stond ons veilige thuis in vlammen, en bleven wij achter met angst, verdriet en ongeloof. Toch gaven we niet op. Met hulp van familie, vrienden en elkaar hebben we alles opnieuw opgebouwd. We leerden dat een huis niet enkel bestaat uit muren, maar uit liefde en warmte en dat we samen alles aankunnen.
In 2019 kregen we opnieuw een klap te verwerken. Onze jongste, Jayden Jesse, werd plotseling ernstig ziek. Wat begon als een gewone koorts, werd een levensgevaarlijke situatie. Hij kreeg een zware koortsstuip en werd met de traumahelikopter naar het ziekenhuis gebracht. Die dag zal ik nooit vergeten. De minuten voelden als uren, en de dagen op de intensive care waren eindeloos. Maar Jayden is een vechter — en na vijf dagen mochten we hem weer in onze armen sluiten. Zijn herstel voelde als een wonder.
Toch kwam daarna de zwaarste strijd van allemaal. Mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen, kreeg de diagnose kanker. Vanaf dat moment stond ons leven stil. We vochten samen, we hoopten, we baden, en we probeerden de moed niet te verliezen. Maar in 2021 moesten we haar loslaten. Ze verloor de strijd, en ik bleef achter met drie kinderen Jayden van drie, Hendrik Jan van acht en Ilse van tien.
De periode die volgde was donker en zwaar. Er waren dagen dat ik niet wist hoe ik verder moest. Maar telkens als ik naar mijn kinderen keek, wist ik dat ik door moest. Voor hen. Langzaam vonden we onze weg terug naar het leven. We hebben gehuild, gelachen, gepraat en vooral geleerd dat verdriet mag bestaan, maar niet alles hoeft te bepalen.
We ontdekten samen een nieuwe passie: het zeilen. Onze Jeepee, een prachtige zeilboot, werd onze uitlaatklep, onze vrijheid. Op het water vonden we rust, kracht en een gevoel van samen zijn dat moeilijk in woorden te vangen is. De wind in het zeil, het klotsen van het water tegen de romp, de zon op ons gezicht het voelde alsof de wereld weer open ging. Alsof het leven tegen ons zei: “Er is nog zoveel moois om te ontdekken.”
Nu, jaren later, voel ik trots. Trots op hoe ver we zijn gekomen, op hoe sterk mijn kinderen zijn, en op hoe we als gezin, ondanks alles, blijven geloven in de toekomst. We hebben geleerd dat je niet kunt kiezen wat het leven op je pad brengt, maar wel hoe je ermee omgaat.
En die toekomst? Die ziet er rooskleurig uit. Er is weer nieuwe liefde in mijn leven gekomen en we dromen ervan om ooit samen met onze zeilboot de wereld te verkennen. Nieuwe plekken ontdekken, avonturen beleven, mensen ontmoeten en herinneringen maken. Niet om te ontsnappen aan het verleden, maar om het leven te vieren en te mogen genieten van de mooie momenten in het leven.
Want hoe zwaar het soms ook was, één ding weet ik zeker:
de wind zal altijd weer gaan liggen,
de zon zal altijd weer opkomen,
en wij wij blijven zeilen.